Het verhaal van Lola

Korte schets van wat er gebeurd is voor wie het verhaal nog niet kent: Lola had al enkele weken last van wat wij dachten dat haarballen waren. Ze gaf kleine beetjes over telkens meteen na het eten. Na de bekende procedures die we eerder voor haarballen deden, te hebben gevolgd, werd dat niet beter. Ze werd ook geconstipeerd. Dus gingen we vetten bij geven. Dat werkte wel heel eventjes. Ze at minder. Ze gaf minder vaak over. De plasjes die ze overgaf waren puur brokken en waren klein, zo’n 2cm doormeter. Dat ze minder at en meer dronk, vonden we logisch omdat het ook zo warm was. Ze kwam minder bij ons liggen. Leek ook logisch: te warm.

We kregen bij de dierenarts donderdag een bloedcheck waar niets uit voortkwam. Helemaal niets. Het advies was verder de haarballen managen en regelmatig kammen. Dat deden we. Tijdens het bezoek bij de dierenarts kreeg ze een paniekaanval. Ze kwijlde langs neus en mond en ging rochelend ademhalen. Dat ging over. Daarna konden we toch rustig bloed prikken. Hartje werd gecontroleerd en er werd niets vreemds vastgesteld. Op de weegschaal bleek ze nog op gewicht te zijn van voor ze slechter begon te eten. Dat had een alarmbel moeten zijn, want het zou logischer geweest zijn als ze was afgevallen.

Daarna is Lola zwaar blijven ademen. Tot ze zondag niet meer at. Ze kon niet meer. Maandag filmpje gemaakt en naar de dierenarts gestuurd. Meteen gebeld, meteen Lola opgenomen. RX wees op borstholte (niet longen) vol vocht. Met spoed naar de dierenkliniek in Diepenbeek. Eerste punctie van het vocht wees op helder vocht: waarschijnlijk hartprobleem. Eerste, provisoire echo (lees: uitgevoerd door niet-cardioloog) wees niet meteen op een acuut hartfalen. Vocht werd gecontroleerd op kankercellen. Die waren niet in hoge mate aanwezig, dus dan toch weer meer richting hartprobleem. Tot de cardioloog dinsdagmiddag had gekeken en ons opbelde ‘Mevrouw, ik moet u helaas melden dat het geen hartprobleem is, het is ernstiger. We hebben een tumor van bijna 4x4cm gevonden achter de luchtpijp en vlak voor het hart. Het aangeprikte weefsel was erg hard, waardoor lymfoma wordt uitgesloten, het is dus waarschijnlijk thymoma. De opties zijn erg beperkt (…)’

Ik lees nu overal ‘waarschuwingssignalen’ voor kanker en wat preventief te doen.

Dat deden we allemaal in mijn ogen. Ze kreeg topnotch voeding. Ze dronk voldoende. Ze had altijd toegang tot meerdere kattenbakken…

Signalen voor kanker bij katten: zich meer verstoppen, minder deelnemen aan sociale activiteiten, minder eten, meer drinken, kortademig worden… Die eerste vier die hebben we inderdaad gezien. Ja, maar het was de afgelopen weken zo warm dat we daar niet echt iets van hebben gemaakt. Kortademig was ze sinds donderdag, nadat we nota bene van de dierenarts kwamen (dat weet ik in eerste instantie aan de paniekaanval die ze daar had). Daar dacht men ook dat we nog steeds met haarballen aan het worstelen waren. Ik had toen misschien al meteen moeten vragen om een foto te maken. Dat had ik kunnen doen. Dan had ze minder lang moeten afzien. De uitkomst was waarschijnlijk hetzelfde geweest.

Het gezwel was niet te opereren. Openborst-operaties bij dieren zijn extreem moeilijk: wij staan rechtop en kunnen onze borstkas enigszins ontlasten, dat kan een dier op vier poten dus niet. De zwaartekracht trekt aan de borstkas en genezing wordt zo enorm bemoeilijkt. Naast het genezingsproces is er ook het risico dat blijkt dat de tumor niet volledig weg te snijden is. We hebben de ervaring van de dierenarts (cardioloog/oncoloog) vertrouwd: hij vertelde ons dat borstchirurgie in slechts een miniem aantal gevallen echt succesvol is. Het type kanker dat Lola had, is zeldzaam waardoor er ook weinig van geweten is. Chemo is bijna nooit succesvol bij thymoma, wel bij lymfoma. Thymoma is blijkbaar harder weefsel dan lymfoma waardoor het moeilijker ‘bereikbaar’ is.

Een operatie zouden we dus enkel voor onszelf hebben gedaan. De pijn die ze na het ontwaken zou hebben en de lange revalidatie die dan zou volgen, leek ons niet menswaardig als het uiteindelijk vaak na enkele weken toch nog misloopt.

We hebben er dus voor gekozen om Lola niet meer te laten afzien, want dat deed ze wel.

Lola en wij hebben brute pech gehad dat ze een agressieve vorm van kanker had, die haar de mogelijkheid normaal te eten en ademen benam. Ze heeft het lang volgehouden, denken wij. Iedere dierenarts die haar de afgelopen dagen zag, vond dat ze er enorm goed uitzag om bij zo’n slechte RX te gaan.

Het was een oneerlijke strijd die ze niet kon winnen. Waarschijnlijk ook niet als we dit vroeger hadden ontdekt. De chirurgie zou nog altijd next to impossible geweest zijn.

We zijn erg blij dat ze ons 8 jaar lang elke dag heeft doen lachen. Ze was de vrolijkste kat die ik ooit heb gekend. Ze kwam bij ons toen ze een week of 4 was: mam en broer hadden haar in het bos gevonden als kitten.

We zullen haar nooit vergeten.

Het ga je goed, lieve schat!