Dagboek van Brooklyn - 28 mei 2020

De komende 3 weken probeer ik zoveel mogelijk dagboekfragmenten van Boden en Brooklyn te schrijven om je een idee te geven wat het is voor een hond om in een nieuw gezin te worden opgenomen en wat het is voor de hond van het gezin om er plots een soortgenoot bij te hebben. In beide gevallen zijn er angsten en onzekerheden, maar zeker ook positieve dingen. Hoewel we natuurlijk nooit zeker weten wat een hond voelt of denkt, probeer ik uit de taal van de hond zoveel mogelijk te halen om een realistisch beeld te schetsen. Ik hoop dat je hier wat aan hebt en wens je heel veel leesplezier. 







DAGBOEK VAN BROOKLYN

28 mei 2020

Het wordt licht en ik hoor vogeltjes en vanalles, ik wil dat de mensen opstaan. Ik piep en blaf. Het duurt lang vooraleer ze komen. Ik word terug stil en begin weer terug te jammeren en dan weer stil en jammeren. Ik ben even wat langer stil. Gelukt! Mijn baasjes komen naar beneden!!! Ze halen ons uit de bench. Boden blaft weer even naar de katten. Hij mag los buiten. Ik moet aan de riem. Ik moet pipi doen.
Dan mag ik even los en spelen met Boden. Tot ik hoor ‘Time Out’. Dan moeten we stoppen. Onze baasjes pakken onze halsband dan even vast en zeggen dat. Jammer, we moeten stoppen met spelen.
Binnen krijgen we ontbijt. Ik krijg een Kong en Boden een likmatje. Boden blaft weer naar de katten. Hij is ongerust, denk ik. Daarna gaan we wandelen. Opeens ligt er iets op de weg. Ik voel aan Xana en mama dat er iets niet klopt. Ik zie Boden geïnteresseerd kijken. Wat is het? Ik hoor mama zeggen dat het een reetje is. Ik heb geen idee wat het is, maar dat is het dus... Xana vraagt Boden te gaan zitten, dan mag hij gaan snuffelen. Het arme beestje is dood. Ik blijf op afstand gewoon even kijken.
Dan vertrekken we om te wandelen. Mama belt de politie, dus moeten we even wachten bij Xana. Er stopt een auto. Boden wilt gaan kijken. Ik ben een beetje bang. Wat gebeurt er? Ik hoor mama aan de telefoon praten en met de auto. Boden blaft even. Ik blijf dicht bij hem.
Mama komt terug. We vertrekken. Pfff. Dat was al wel spannend, hoor. Oh, wat snuffel ik hier. Goh, wat ruik ik daar nu? Zoveel geurtjes! Snuffel, snuffel. Oh ja, mooi aan de leiband wandelen. Oeps, vergeten. Snuffel, snuffel, snuffel... Oh ja, hier brandt de lamp, bij mama. Ze geeft me weer van dat heerlijke voer. Nomnom. Mama en Xana wisselen. Xana wandelt nu met mij. Ze stopt wanneer ik aan de leiband trek. Jeezes, vervelend, zeg! En weer, en weer. Oké, ik geef het op! Ik wandel dan wel naast je. Ik krijg daar veel voertjes voor. Lekker! Oké, dat doe ik nog dan! Oh, maar Boden wandelt ginder *trek, stop*, aaarggghh, weer stoppen. Oké, ik wandel hier dan, maar Boden is ginder *trek, stop*, verdraaid. Jaja, ik snap het. Oké, ik moet hier wandelen. Maar, maar Boden... Ik kijk Xana vragend aan. Ze zegt dat ik zo flink ben met zoveel aandacht. Ik loop naast haar en krijg nog wat voer. Dan wisselen mama en Xana terug van hond. Dag, mama!!! Ik blijf bij mama ook naast haar lopen, ze doet hetzelfde als Xana. Boden loopt mooi met Xana mee, maar herinnert zich ineens het reetje en trekt. Ha, hij moet ook stoppen. Dus da’s voor iedereen hetzelfde? Ach zo! Snappie!

Ik zie ineens iemand staan. Boden ziet de meneer ook. Wie is dat? Met z’n felle fluogele vest aan. Ik probeer de lettertjes te lezen ‘POLITIE’. Oei, oei!! Boden blaft even naar de meneer. De meneer staat bij de ree. Boden stopt met blaffen en gaat zitten. Ik ga ook zitten. Mama zegt dat ik flink ben. Mama en Xana praten met de gele meneer. Er komt een auto met geel aan en die stopt. Boden blaft nu heel hard. Wat moet ik doen? Ik volg mama. Boden is over z’n toeren. Hij blaft nog naar een andere auto. Aiaiaiaiai, pas op!!!!
Xana doet iets geks met hem, maar het kalmeert hem wel. Ze loopt zo gek over de straat. Wat doet ze toch?
Terug in de tuin, mogen we even crossen. Boden is terug opgedraaid. Hij blaft naar de katten. Jammer. We moeten elk in onze bench. We moeten slapen. Da’s waar, we zijn allebei heel erg moe. Gelukkig slapen we snel.
Xana gaat intussen even weg. Ze komt terug en ruikt weer naar andere hond. We blijven binnen. Ik zie Boden z’n kop in de kattenbak verdwijnen. De baasjes zeggen dat dat niet mag. Ik probeer het ook eens. En nog eens. En nog eens. Ze zeggen telkens dat het niet mag.... Waarom niet? ’t Is heerlijk!
Tijdens het middageten mogen we mee naar buiten. Ik pak alle speeltjes uit de bak en een plastic fles en nog een stukje brood. Ik speel met Boden en hij met mij. We hebben het leuk.
Dan moet ik ineens weer in de bench, buiten deze keer. Ik krijg een heerlijke Kong. Ik wil niet in de bench!!! Ik huil en jammer. Ik zie iedereen zitten en ik zit vast. Maar allééééé. Ik trek aan het doek dat over de bench hangt. Ik ga even liggen. Ik moet rusten, zeggen ze. Waarom? Ik ben niet moe! Ze zeggen dat mijn walletjes dat tegenspreken. En ze zeggen ook dat ik naar de dierenarts moet straks. Wie zou dat zijn?
Mama neemt me mee naar binnen. Ik val gelijk in slaap.
Ik krijg m’n harnasje aan. Boden gaat in z’n buitenhok. Oh nee, moet ik ook? Ik weiger te stappen. Ik krijg een voertje voor verder stappen. Oké, ik ga mee. Waar gaan we naartoe? Oh, in de auto. Leuk, dat vind ik wel gezellig. Ik hang met m’n kop over de achterbank en kijk vrolijk rond. Saai! Ik ga maar liggen.
Oh, we stoppen. Waar zijn we? Ik moet uitstappen. Veel lawaai! Wat veel auto’s! Een bus, een fietser,... Ik moet een gebouwtje binnen. Oeh, het ruikt hier gek! Er komt een man. Wie is dat? We moeten een trap af. Xana draagt me. Wat ruikt het hier gek! Ik snuffel aan alles. De meneer gaat zitten. Xana en mama ook. Ik ook. Ik ga liggen. Ze praten. Ik doe een dutje.
Oei, ik moet rechtstaan. Oh nee, op tafel! Dat is niet leuk! Ik ben bang. Mijn hele lijfje davert. Ik kan het niet controleren. Een koude stethoscoop tegen mijn borst. Ik bibber nog wat harder. Ik krijg een voertje. Lekker! De meneer is lief. Ik krijg weer een voertje. Hij kijkt naar mijn tandjes en mijn oren. Mijn oren kriebelen. Ik heb er al vaak aan gekrabt, maar ik kreeg geen vat op de jeuk. De meneer zegt dat mijn oortjes er goed uitzien, maar dat ik zelf ze een beetje stuk heb gekrabt aan de binnenkant. Oeps! Hij maakt ze proper en geeft me zalf. Ai, da’s niet leuk! De zalf zal haar werk moeten doen om de wondjes te helen en dan heb ik geen jeukoortjes meer! Ik moet op de weegschaal. Ik weeg 16kg! De meneer controleert mijn achterpootjes. Hij zegt dat ik daar spieren moet kweken, want dat daar mijn achterstand zit na de operatie toen ik nog baby was. Gelukkig is daar makkelijk aan te werken en zal dat dus wel opgelost worden. Ik doe een dutje wanneer Xana en mama nog even met de dierenarts praten.
We gaan terug in de auto. Oef, terug naar huis! Ik ga liggen in de auto.
Thuisgekomen blijkt er een pakje te zijn geleverd voor Boden en mij! Een testzak hondenvoer van Just Russel. We mogen snel proeven. Lekker!
Ik snuffel een beetje aan Lola. Ze laat me gewoon doen. Lola is niet meer bang voor mij.
Boden ligt op z’n bedje. Hij gaat slapen. Ik moet dat ook doen. Ik leg me in de keuken op een dekentje.
Xana en Boden gaan naar buiten om te trainen. Ik blijf even bij mama binnen. Ik zie hen bezig buiten. Ik wil meedoen!
Ik mag ook naar buiten nu! Joepie, trainen! Ik leer netjes aan de leiband lopen. Da’s niet zo moeilijk eigenlijk. Ik loop wel een beetje als een dressuurpaard, zegt Xana. Zitten en liggen gaat ook al goed. Boden komt naar mij kijken.
We zijn klaar en we gaan naar binnen. We krijgen nog een Kong. Wat is dat heerlijk zeg! Ik blijf in de keuken. Boden in de living.
Boden mag ook terug in de keuken. Hij pakt een speeltje. Ik wil het!!! Ik wil het!!! It’s so fluffy, it’s so fluffyyyyyy!!! Aaaahhh! Hij ligt in de bench met hét speeltje. Ik wil het! Ik mag niet... Bah, flauw!
We mogen terug naar de living nu. Ik voel het overal kriebelen, ik loop naar m’n bedje, naar dat van Boden, erop, erover, lopen, speeltje pakken, hap in de handen van mama, hap in de pyjama van Xana, speeltje hier, speeltje daar, ooooh een papier: van mij!!! Ik huppel en ren rond! Ik wil een boekje pakken uit de krantenbak. Xana zet ‘m omhoog. Ik pak de naaimand van mama en maak een gat in het deksel, op nog geen 2 seconden, jihaaaaaaa! Ik ben helemaal dolgedraaid. Joepie, lopen, rennen, huppelen,... Eeeeeeeen dan ben ik ineens uitgeteld... Ik ga op een dekentje zitten en begin het op te maken. Rek, rek, slaapwel...zzzzzz.




Beoordelingen

Er zijn geen beoordelingen gevonden.


Blog

Webshop gemaakt met EasyWebshop