Dagboek van Brooklyn 23 & 24 mei 2020

Vandaag moest ik ineens in bad! Jeetje, wat was dat gek, zeg! Ze zeiden dat ik mooi moest zijn om naar mijn nieuwe thuis te gaan... Hoezo, nieuwe thuis? Wat bedoelden ze daar toch mee? Het afdrogen was leuk! Hahaaa, die handdoek had ik mooi te pakken!

Wat raar, ineens moest ik samen met Porthos, Aramis en Nativity op de stoep wachten. En dan kwam er een grote bestelwagen aan... Wat ging er toch gebeuren?? Ik hoorde blaffen toen de deuren van de bestelwagen opengingen. Er kwamen twee mensen uit. Oh, ze kwamen knuffelen. Dat was wel oké. Hééé, had ik die eerder deze week ook al niet gezien?? Ja hoor, zij zijn toen al dat eten en speelgoed komen brengen! Ik wist dat ik ze van ergens kende! Ha, dat moeten we lieve mensen zijn!

Oh, nu moet ik ineens mee in die bestelwagen. Oh jeetje, zoveel andere hondjes! Waar komen die allemaal vandaan? Ik was een beetje bang. Waar brachten ze ons naartoe? Moet ik echt in die bench? Nee, ik wil niet. Ik vind het hier wel goed!

Oké, dan... Ik stelde me voor aan de rest van de bende, maar voelde me toch maar eenzaam tussen al de andere. Wat rijden we ver, zeg. Heel ver... Waar ga ik heen? Dit is geen tripje naar de dierenarts... Nee, ze zeiden iets van nieuwe thuis. Wat betekent dat toch? Ik snap het niet...

Onderweg stoppen we om snel te plassen en te drinken. Alle hondjes eruit en er weer terug in. Weer verder rijden. Weer zo ver. Jeetje, wat duurt dat lang! Nieuwe thuis, gouden mandje, ik begrijp het niet... Wat is dat?

Het werd nacht, dus ging ik maar een beetje proberen te slapen. Niet zo gemakkelijk als het lijkt. Ik mis mijn vrienden bij Galgos del Sol. Waar zijn ze? Waarom zijn ze niet met me meegekomen? Ik snap het niet...

Niemand van de andere hondjes weet meer. Ze hebben hetzelfde gevoel als ik. Ook zij zijn gewassen om naar een gouden mandje te gaan. Maar ook zij weten niet wat het betekent. We zijn allemaal een beetje bang en voelen ons wat eenzaam. De mensen die met de bestelwagen rijden zijn wel heel erg lief voor ons. Ze geven ons drinken en iets lekkers en laten ons regelmatig even uit. Ze rijden de hele nacht. Ik ben moe...

De rijdende mensen zeggen dat het nu niet lang meer duurt voor we onze nieuwe baasjes zullen ontmoeten. Wat is dat nu weer, een baasje? Jeetje, waarom maken die mensen op 2 benen alles toch zo ingewikkeld. Ik snap het niet. Ik ben nog zo klein! Help me een beetje te begrijpen wat ik moet doen!!

’s Ochtends arriveren we met z’n allen op iets waar nog allemaal auto’s staan en andere bestelwagens. Waar zijn we? De eerste hondjes worden aangekleed met zo’n ding rond hun lijfje en vertrekken naar hun gouden mandje. Ik begin me af te vragen waar dat is, want het lijkt eerder een plaats dan een iets. Ga ik daar ook naartoe? Mensen spreken hier een andere taal. Vreemd, maar ik zal het wel leren, zeker?

Eén voor één gaan hondjes uit de benches, krijgen dat gekke ding om dat zo ineens voor ieder van hen verscheen, wat gek toch. Wat gebeurt er? Ik ben toch een beetje bang. Mensen dragen iets voor hun neus en mond. Raar! Dat had ik al wel eens gezien, maar toch, raar!

Oh, ineens opent mijn bench! Oei, het is aan mij of nee, joepie, het is aan mij! Pootjes strekken! Eindelijk! Oh hee, wat deed die daar nu? Oh, ik moet ook zo’n gek ding aan: over mijn kop, hmm beetje eng wel, maar oké, oh en dan nog onder mijn buikje. Ah oké, ja, dank je, ik ben aangekleed. Heee, ha, da’s een leuke leiband! Die ruikt zo lekker!! Jaaa, een lederen leiband, geweldig... lekker...

Nu moet ik mee naar mijn nieuwe baasjes. Ik vraag me ineens af of dat allemaal dezelfde plek is gouden mandje, nieuwe thuis, nieuwe baasjes... Zou dat? Misschien wel! We wandelen naar de auto’s. Waar moet ik zijn? Is het nog ver?

Nee, blijkbaar niet. Daar stappen mensen uit. Oh, zijn zij het, mijn gouden mandje? Ze zien er wel lief uit. Ik geef hen alvast een aantal lekjes, daar doe ik niks mis mee, toch?

Oh, nu moet ik in die auto. Geen bench! Een beetje meer vrijheid!! Oh, een riem aan dat gekke ding dat ze harnasje noemen. Ah ja, zo kan ik niet omvallen, blijkt een beetje later. Goed, ik zal eens proberen om dichter te komen om iedereen goed te bekijken: over de zetel! Oei, dat mag precies niet. Oké, ik blijf dan maar hier zitten. Vlakbij zit een mevrouw die me snoepjes geeft als ik dat doe, dus dan doe ik dat maar, he! Ah ja!

Oh, we stappen terug uit. Pipi-break en 5 minuutjes beentjes strekken, hoor ik één van de mevrouwen zeggen. Er is ook een meneer bij, die lijkt een beetje op de zoon van Tina van Galgos del Sol, dus die vindt ik eigenlijk wel leuk. Ik blijf maar even dicht bij hem.

Wat was dat??? Fietsers, hoor ik zeggen. Was het dat? Zo mannetjes op 2 wielen? Jeetje, nog nooit gezien! Ik krijg er prompt nog een snoepje voor. Hmm, misschien zijn die dus wel oké.

Terug in de auto krijg ik zoiets lekker stinkends. Eén mevrouw en de meneer vinden dat het erg stinkt. Ik vind van niet: ik vind het lekker!!!! Nomnomnom... Maar jee, wat word je daar moe van, zeg. Slapen, dat kan nu wel. Het is niet meer zo luid met gepiep van de benches en andere honden. Ik hoor wel een zacht muziekje, maar heel ver op...de...ach..ter...grooooooond...zzzzzzzzzzzzzz...

Oh nee, waar zijn we? Ik schiet wakker en kijk naar buiten. Ik zie wat de ene mevrouw zegt dat het Sportpaleis is. Wat is dat nu weer? Is dat gouden mandje of nieuwe baasjes of nieuwe thuis? He? Is dat? Ze antwoordt niet. Ik weet het niet. Waarschijnlijk niet... Maar wat is dat dan???

We stoppen. Oké. “We zijn er”, zeggen ze. Waar is ‘er’? “Welkom thuis”, ahaaaaa, nieuwe thuis!!!! Ahaaaa! Oké, goed. Dat ziet er hier wel oké uit. Ik ben nu echt nerveus. Wat is dit? Oh, weer zo iemand op 2 wielen, wat was het? Fietser? Ja, fietser. Oh, weer een snoepje. Hmm...

Eén mevrouw vertrekt. Hé, waar ga je naartoe??

Het regent enorm hard. Waarom blijven we buiten staan?

De mevrouw komt terug met... oh nee... een hond! Oh, als hij me maar een beetje met rust laat! Help, ik ben bang! En ik ben moe!

De hond is lief, maar oh jeetje, wat ben ik bang. Ik probeer me te verschuilen achter de benen van een mevrouw. Ik blaf toch maar even om hem af te schrikken. Ja, het lukt, ze nemen hem weer mee. Oh, maar ik moet ook mee... Goh, wat gebeurt er toch?

De poort sluit. Zit ik nu gevangen? Oh, wat een vele geurtjes hier. Ze nemen me mee aan die lekker ruikende leiband om verder dat gras te verkennen. Er staan veel bomen. Snuffel, snuffel, het ruikt hier enorm naar die hond. Ik geloof dat ze zeiden dat hij Boden heet.

Hoe heet ik eigenlijk? Ze zeggen Brooklyn, maar ik weet nog niet precies of ik dat ben. Ik denk het wel. Ze kijken in elk geval heel enthousiast als ik opkijk wanneer ze dat zeggen. Dus ik denk dat ik zo heet.

Wat veel om te ontdekken hier! Boden loopt los, maar laat me met rust, gelukkig. Ik ben nog altijd een beetje bang van hem. Hij lijkt me wel lief. Oh, hee, ik ben ook los. Oh, wat eng, moet ik het nu alleen doen? Ik blijf maar dicht bij de mensen. Ik durf nog niet ver weg. Ik ben bang. En moe.

We lopen naar het huis. Het huis is groot. Oh nee, hier is ook nog zoveel te ontdekken. En ik ben moe! Ik snuffel en snuffel. Ik denk dat hier katten wonen, wat eng! Ik ruik ze wel, maar heb ze gelukkig nog niet gezien.

Er staat een bench voor mij. Dat is vertrouwd! En wat een leuk bedje!! Je kan erdoor kijken! Boden ligt ook op zo eentje. Ik probeer het ook eens. Oh, heerlijk! Dat ligt echt zalig goed! Zou het dit zijn mijn gouden mandje?

Ik vind het al wat minder eng. Ik mag even in de bench met een heerlijke Kong. Ik denk dat de mensen terwijl aan het eten zijn. Goed, dan kan ik even slapen. Maar durf ik dat al wel? Wat als de mensen niet zo lief zijn? Oh nee, stel je voor! Ik piep even, maar begin toch maar aan die lekkere Kong! Wat lekker! Oooh, nomnomnom... Le..k...k...eeerrrr...zzzzzzzzzzz...

De mensen kijken naar veel licht. Wat is dat, zeg? Ik ben terug uit de bench en ga wat op verkenning. Ik leer dat dat licht de 'TV' is. Oh, ik moet pipi doen! Ik piep en snuffel en aarzel, waar moet ik pipi doen?? Ik kan het niet meer inhouden... Oh, ze hebben het gezien. Zijn ze boos? Nee, gelukkig niet. Ik moet wel even naar buiten gaan. Ik moet nu niet meer pipi doen. Maar misschien werkt het dus wel als ik volgende keer ook piep en dat ze me dan meenemen naar buiten.

Ik probeer het een aantal keer. Het lukt, maar ik moet eigenlijk niet pipi doen. Spelen!!!! Ja, met een stokje en dennenappels! Hahahaaa! Dat is leuk!!

Terug naar binnen. Oh, er ligt wat op dat tafeltje, eens kijken... Oei, dat mag niet. Hahaha, ze moeten lachen met me. Ik krijg een kartonnen keukenrolletje: jeeeej, wat leuk!!! Ik scheur het aan tienduizend stukjes!

Wat ben ik moe! Ik val in slaap aan de voeten van meneer. In het donker maken ze me wakker. Nu nog naar buiten? Gek zeker? Het is donker! Pipi doen? Ah ja, pipi doen! Goed. 

Boden moet in de bench. Hij blaft naar me wanneer ik dicht bij de bench passeer... Oh sorry... Ik ben weer bang. Waar moet ik naartoe? 

Ik moet ook in de bench. We slapen niet in dezelfde kamer. Ik ruik de katten. Waar zijn die? Oh ze passeren mijn bench, maar hé dat zijn lekkere snoepjes! Dag kat, lekker snoepje, dag kat, lekker snoepje. Wow, geweldig! De katten lijken voederautomaten. Haha!!! Nu ben ik echt moe. Al het licht gaat uit. Is iedereen weg? Ben ik alleen? Ik piep heel even, maar wordt overmand door de slaap. Wat een heerlijk zacht deken in die bench... Slaapwel!