Dagboek van Brooklyn - 2 juni 2020

De komende 3 weken probeer ik zoveel mogelijk dagboekfragmenten van Boden en Brooklyn te schrijven om je een idee te geven wat het is voor een hond om in een nieuw gezin te worden opgenomen en wat het is voor de hond van het gezin om er plots een soortgenoot bij te hebben. In beide gevallen zijn er angsten en onzekerheden, maar zeker ook positieve dingen. Hoewel we natuurlijk nooit zeker weten wat een hond voelt of denkt, probeer ik uit de taal van de hond zoveel mogelijk te halen om een realistisch beeld te schetsen. Ik hoop dat je hier wat aan hebt en wens je heel veel leesplezier. 







DAGBOEK VAN BROOKLYN

2 juni 2020

Vandaag slaap ik uit! 6u40 laat ik een eerste keer van me horen en zelfs dan ben ik relatief rustig.
Xana komt beneden, geeft de katten eten en komt ons dan uit de bench halen.
Ik moet dringend pipi doen en spurt naar buiten.
Boden wilt graag spelen, ik ook, maar ik hang aan de leiband... Ze laten me los! Joepie! We spelen samen. Ik ben weer een beetje te wild en al snel is het eigenlijk teveel voor mij. Ik kan zo moeilijk weerstaan aan de drang!

Binnen krijg ik een Kong en Boden een likmat. Wat lekker. Boden blaft weer naar de katten, dus ben ik ook extra geprikkeld.
Buiten gaan we op straat wandelen. Naar het schijnt, is het nu zo droog dat er gevaar is voor brand in het gebied waar we wonen. We mogen dus nu niet in het bos wandelen. Er staan auto’s aan de ingang, heel jammer, dat niet iedereen luistert. De straat is ’s ochtends nog niet warm, dus kan het geen kwaad voor onze pootjes. Ik werk aan wandelen aan de leiband. Dat gaat redelijk goed. Het is echter zo druk op de straat met auto’s en fietsers dat we in de zijstraat gewoon wat oefeningen beginnen te doen, anders staan we vaak stil en dat vind ik niet leuk. Oefenen vind ik wel heel leuk, maar o zo vermoeiend. Wanneer we terug naar huis wandelen, komen de achterburen met vreemde dieren achter ons aan. Wat gebeurt er? Wat zijn dan? Ze hebben een lange snuit, een lange staart en lange haren op hun lange nek, hun stap maakt ook een raar geluid... Mama zegt dat het paarden zijn en dat ik niet bang moet zijn, maar ik ben het wel. Sneeeeeel, naar huis!!!!
We zijn op de oprit en dan komt de mevrouw met de paarden voorbij. Eentje is heel groot en wit, een andere bruin en er is ook een heel kleine bij. Wat gek, zeg?! Ik ben nu niet meer zo bang, ik ben veilig binnen de grenzen van ons huis. De mevrouw roept iets naar mama en Xana.
Mama en Xana zijn opeens een beetje verdrietig. Blijkbaar is de hond van de mevrouw recent overleden. Ze hebben de hond ook gekend...
Daarna doen we nog een beetje training op de oprit. Nu: slaaaaapen!

Lola komt terug binnen. Ik zie haar en ben rustig. Ik ben wel heel nieuwsgierig, dus wanneer ze opspringt, wil ik dat ook doen. Ik volg haar een beetje. Ik mag niet met m’n voorpoten op het aanrecht, maar probeer het vaak toch. Het gaat goed tussen Lola en mij. Boden blaft eventjes, maar stopt al snel.
Mama vertrekt. We mogen naar buiten. Ik doe m’n zaakjes en we wandelen even rond. De katten zijn buiten. Ik zie Shaggy. Ik wil er persé naar toe. Hij wil niet en verstopt zich onder een auto.
Buiten blijven we bij Xana aan de tafel zitten. Boden in de zon en ik in de schaduw.
Later met z’n tweeën onder de tafel in de schaduw.
Er toetert iemand. Wie is dat? We blaffen niet, maar staan wel recht. Het is mama! Ze is terug van de winkel. We mogen los.
We gaan allebei in de keuken ligggen, daar is het lekker fris. Onze baasjes blijven ook binnen zitten om te eten.
De deur is open en we kunnen gewoon naar buiten. Ik doe dat. Ze houden me in het oog. Ik kruip onder de rododendron en ik bekijk de kleine serres met plantjes erin. Dat ruikt gek!

Ze zijn alledrie binnen, een onbewaakt moment. Ik hoor het hondje van de buren blaffen en ik hoor ze naar buiten komen. Ik hoor mijn naam, vaag, op de achtergrond ‘Brooklyn’, ‘Brooklyyyyyn’. Ik doe alsof ik het niet hoor. Ik heb Shaggy gevonden! Ik blaf hoog. Ze horen me. Ik wil met Shaggy spelen, maar hij begrijpt het niet. Hij miauwt heel zwaar. De baasjes zijn in alle staten. Ze gillen. Shaggy blaast en loopt weg, ik loop erachteraan. Boden is er ook! Joepie, hij komt meedoen! Hij blaft. Ik loop achter Shaggy onder de Jeep Wrangler door. Hij kruipt onder een lagere auto waar ik niet mee onder kan. Ik voel dat ik bij de halsband wordt gepakt. Ik moet nu meegaan. De baasjes zijn boos. Ik word aan de lange leiband gehangen. Ik ben stout geweest. Boden moet ook aan de lange leiband.
Shaggy wordt nagekeken en gezond bevonden. Gelukkig is er niks met ‘m aan de hand. Ik zou ook boos geweest zijn op mezelf als dat zo was...
Shaggy gaat dan op de hoek van het terras zitten. Ik zit aan een losse, lange leiband. Ik ga niet naar hem toe. Zelfs wanneer hij passeert niet.

De katten worden binnen gezet en wij mogen los buiten. Ik wil de hele tijd spelen, maar eigenlijk gaat dat niet. Het is warm en ik moet mijn achterpootjes wat ontzien. Ik wil niet stoppen met uitdagen en proberen te spelen. Mijn tong hangt op m’n tenen. Xana komt me halen. Ik moet in de bench. Ik moet slapen. Ik krijg een Kong met wat lekkers. Boden moet ook in zijn bench. Lola ligt bij mij in de living terwijl ik in de bench ben. Ik heb mijn Kong op en begin te janken en piepen. Ik wil hier niet in overdag! Overdag wil ik de wereld zien!
Ik jank en piep meer dan een uur lang. Mama zet muziek op en dat lijkt wel goed te werken. Ik val toch even in slaap.

We mogen weer buitenspelen. We spelen samen en ontdekken verder de tuin. Ik ben moe, dat zien de baasjes en ze zeggen dat ik weer aan de lange leiband moet. Ik val dan als een blok in slaap op een bedje buiten.

Iedereen begint op te ruimen buiten. Ik ga ook terug naar binnen. We krijgen nog een laatste Kong. Ik ben moe en geraak gefrustreerd van de Kong. Ik piep en jank terwijl ik als een malle probeer het voer eruit te krijgen. Aaarghh, ik word er gek van. Boden komt te dicht, ik jaag hem weg. Ik word gek! Xana komt helpen met een lepel. Dat helpt een beetje, maar mijn frustratie groeit nog meer. Ze haalt het eruit en legt het in een voerbakje zodat ik het van daar kan opeten. Ik schrok het naar binnen. Eindelijk! Ik word zot! Ik ben nu zot. Ik moet ineens heel erg plassen.
Naar buiten met de leiband, mijn boodschapjes doen en dan naar binnen. Ik kom binnen en ga op een kussen liggen. Ik ben helemaal over the top! Ik schud m’n kussen tot wel 5 keer op. Elke keer liggen, weer opstaan, opschudden, liggen, opstaan, opschudden, liggen...
Dan eindelijk, val ik in slaap...

Noot van Xana:
Brooklyn heeft heel veel moeite met zichzelf rustig houden. Alles is een afleiding momenteel voor haar. Ze zit overdag niet graag eventjes in de bench, wat ervoor zorgt dat haar emmertje helemaal overvol geraakt. Het voorval met Boden en de Kong nu is daar ook een gevolg van. Duidelijk was het te snel om samen in dezelfde kamer, maar ver weg van elkaar, te eten. Nochtans waren beide honden hun Kongs op ongeveer dezelfde tijd op de voorbije dagen. Het is duidelijk dat vandaag de emmer veel te vol was voor een Kong waarbij honden ook een vorm van frustratie moeten kunnen tolereren. Hiermee houden we de volgende dagen natuurlijk weer rekening en we zorgen er ook voor dat dit in de spelletjes en oefeningen die we met Brooklyn doen, voorkomt, zodat ze dit langzaam leert. However, slaap blijft het allerbelangrijkste ‘hulpmiddel’ voor een volle stressemmer. We kennen het allemaal dat we zelf zodanig over the top moe zijn waardoor we niet in slaap vallen, dat is vergelijkbaar.



Beoordelingen

Er zijn geen beoordelingen gevonden.


Blog

Webshop gemaakt met EasyWebshop