Dagboek van Boden - 29 mei 2020

Xana komt m’n bench openmaken. Hallo, wereld! Hallo, Brooklyn! Ik praat even met haar. Dan blaf ik naar de katten. Ik snap nog steeds niet goed waarom.

Xana en ik gaan naar buiten. In de Uitlegger gaan we in de dreef wat spelletjes spelen, daarna keren we terug naar huis. Dat was kort, maar krachtig. Ik heb ook niet veel meer nodig, mijn emmertje zit al behoorlijk vol.

Ik kom terug thuis en blaf weer ongemakkelijk naar de katten. Ik ben nog altijd zo ongerust en onzeker.

Ik moet aan de lange lijn in huis. Verdorie! Waar heb ik dat nu aan verdiend?

Ik ga op m’n bedje liggen en val in slaap.

Xana vertrekt. Mama even later ook. We zijn alleen met Aaron. Brooklyn doet gek en likt zelfs de verwarming af. Wat een zot monster! Ik vind geen rust, maar zij ook niet.

Aaron komt tussen ons zitten en aait ons allebei. Ik geef, zoals altijd, mijn kontje. Brooklyn valt in slaap. Ik durf me niet bewegen, want misschien maak ik haar weer wakker. Ik beweeg en ja hoor, ze is weer wakker. Ik blijf stokstijf staan. Ze valt terug in slaap. Ik ga op m’n bedje liggen en val ook in slaap. Gelukkig!

Xana komt terug thuis. Ze ruikt weer naar andere honden, dezelfde als eerder deze week, niet meer zo interessant, dus. Brooklyn doet weer deugnieterij. Ik blijf rustig op m’n bedje liggen.

Mama komt aan. Brooklyn blaft heel hard, ze heeft niet door dat het mama is. Hahaha! Ik moet lachen en blaf een kort blafje mee. Mama komt binnen en wij mogen buitenspelen. We spelen samen, maar wat doet die kleine meid gek! Ze loopt overal op, onder en tussen. Ze ontdekt samen met mij een nieuw stukje van de tuin. Ze doet het goed. Ze is flink. Oh nee, daar gaat ze weer! Rennen, stuiteren, rennen, stuiteren,... Uiteindelijk moet ze mee naar binnen. Ik blijf lekker warm in het zonnetje.

Ze moet zelfs even in de bench. Ik ga aan de lange lijn buiten. Ik moet mezelf terug leren bedwingen in samenzijn met de katten. De katten mogen ook buitenspelen. Dat vind ik goed, want ze moeten ook beweging hebben. Terwijl zij buiten zijn en ik aan de lange lijn, let ik goed op. Ik doe het goed. Ik val niet naar ze uit en blaf niet. Ik ben wel wat op m’n hoede. Ik relax op m’n buitenbedje en krijg regelmatig wat lekkers toegestopt als ik rustig ben.

Brooklyn begint te blaffen in haar bench. Ze gaan haar halen wanneer ze stil is en brengen haar aan de lange lijn naar buiten. We oefenen rustig zijn op een bedje in de tuin. Ik kan dat redelijk goed, de kleine moet nog wat oefenen, maar doet het goed.

De katten zijn buiten. Ik maak me nog altijd zorgen, maar hou me beter in.

We gaan in onze buitenren. Brooklyn graaft en moet dus in het vast hok. Ze piept. Ik blaf kort om haar te doen stoppen, het werkt. Ik lig lekker in het zonnetje op m’n bedje in de ren. De mensen eten hun voer.

Terug binnen is Shaggy op Xana’s schoot en Brooklyn daar vlakbij. Ik hou het niet en blaf. Mama komt me kalmeren. Dat werkt wel. Shaggy blijft bij Xana op schoot liggen. Brooklyn snuffelt aan hem. Hij loopt niet weg. Het zal dan wel goed zijn.

We crossen ’s avonds nog even buiten. Brooklyn doet zich pijn. Ze zet even haar rechterachterpootje niet neer. Xana en mama ontfermen zich over haar en masseren het pootje. Nu is het gedaan, we moeten naar binnen.

We gaan vroeg slapen, want doorheen de dag hebben we heel weinig geslapen...